Voorafgaand aan een mediation gaf de werkgever aan dagelijks vanaf 15 uur beschikbaar te zijn. De werknemer was de hele dag beschikbaar, tot 15 uur welteverstaan. Dit verbaasde de werkgever: de werknemer zat immers ziek van het conflict thuis. Het maken van een mediationafspraak met partijen is dikwijls geen sinecure. En dat is nog maar de eerste te nemen hindernis.

Als mediators zijn we de taal om “het vastlopen” tussen partijen uit te drukken volkomen meester. Er zit geen schot in de zaak, de onderhandelingen willen niet vlotten, er zijn veel hete hangijzers en de communicatie stokt of hapert. Om aan te geven dat er in een zaak geen voortgang wordt gemaakt, zeggen onze Vlaamse zuiderburen dat partijen ter plaatse trappelen.

De Argentijnse tango formuleert de “wiebelpas op de plaats” als “cunita”. Vanuit – ogenschijnlijke – stilstand ontstaat elke keer weer beweging. De dansers bewegen op de plaats, heen en weer. Voor de dansers helpt de cunita om zich meer bewust te zijn van het eigen lichaam in de danshouding. En daarmee verstevigt de wiebelpas de onderlinge verbinding van het danspaar. Een prachtige vertraging, verstilling of misschien zelfs oponthoud in de dans maakt de bewegingen die daarop volgen dynamischer en expressiever en de dans als geheel levendig.

Stilstand levert echter ook beweging op. Een al dan niet bewust opgeworpen obstakel, hoe klein en onzichtbaar ook, is in elke kwestie van betekenis. Willen we niet allemaal dat daarvoor aandacht is en respect? Met het stilstaan bij en verduren van wat er op je mediationpad komt, kunnen we onze cliënten immers optimaal ondersteunen.

Naar buiten kijkende, lijkt de herfst deze augustus al gestart. Volgens Jaap Voigt is dat ook zo. In zijn boek “leven en werken met de seizoenen” beschrijft hij dat een seizoen 45 dagen voor en 45 dagen na het hoogtepunt loopt. Concreet startte de herfst in zijn ogen dus al op 7 augustus en ontwaakt de winter op 6 november.

Stel dat we onszelf zien en vooral onderdeel van de natuur voelen, dan zijn wij ook de seizoenen. Dat zou dan ook betekenen dat wij naast lente en zomer: de periode van groei, bloei, buiten, groter, meer, sneller…ook herfst en winter zijn: een tijd van oogst, terugkijken, binnen, rust, trager, wat minder… Dat laatste laten we steeds minder toe. In onze enorme ambitie om te realiseren past stilstaan niet, want ‘stilstaan is achteruit gaan’.

Als we stilstaan kunnen herformuleren – naar analogie met de herfst en de winter – als een tijd van van lessen trekken en van introspectie, van voorbereiding om dat wat neergevallen is in rust te laten nestelen zodat het straks in de lente weer kan kiemen… dan wordt ter plaatse trappelen een voorwaarde om te kunnen blijven bewegen en vernieuwen. Dan worden de hobbels die we als mediator zo goed kennen, momenten van inzicht en creatie, en van in verbinding blijven met het hier en nu. It takes two to tango maar “three” om de mediationdans voluit te dansen. Let’s dance this fall…

Carolijn Winnubst & Mariske Vreugdenhil